Księżyc żniwiarzy

       Piątek 13. 09.2019 godz. 18.00 biorę aparat i i idę zrobić foty . Pełnia . Księżyc żniwiarzy. Koniec lata.  Niezwykle wyjątkowe zjawisko, gdyż jak wyczytałam , występuje raz na dwie dekady. 

    18.11 wschód . Ale gdzie? Czekam…. i nic. Wchodzę na najwyższy punkt w okolicy. Podziwiam panoramy .Niestety wschodu srebrnego globu  jak nie było,tak nie ma ( to znaczy, nie widzę go) . Pisali  ,że oglądając go  mieliśmy mieć wrażenie, że jest dwa razy większy niż zwykle. A tu nic. Zaledwie niepokojące niebo  z  chmurami przewalającymi się z prędkością  pendolino o zimnym różowawym  kolorycie zapowiadającym mróz.
Będzie się działo - pomyślałabym , gdybym oglądała film.

Na szczęście wystarczy obrócić się to tyłu i.... podziwiam   w odcieniach sepii malowniczy zachód słońca. Barwy nieomalże toskańskie.  Sfumato .
      Nie ma co narzekać. Jest pięknie. Warto ruszyć się z domu.








      Zaganiany człowiek zapomina o związkach człowieka  z naturą, o rytmie przyrody, którym jeszcze ze 150 lat temu kierował  się człowiek  planując swoje działania. Dziś  chyba tylko garstka "wariatów"   zwraca na to uwagę. Zabiegani  nie mamy na to czasu aby  skupiać się na takich szczegółach.
 Życie staje się rutyną  a nie szczęściem

        Jednakże, Matka Ziemia nie daje nam o tym zapomnieć.
 Pełnia Przypływ.  Człowiek źle śpi .. Brak "hormonu szczęścia". Więcej wody w organizmie. Podwyższone ciśnienie, a właściwie to skok ciśnienia ( u mnie) . Czuje , właściwie to czuję , widzę i słyszę jak szaleje mi serce.  Jadę na pogotowie. Cisnienie 170/ mmHg na 89mm Hg . Tabletka pod język  i żyję . Ja żyje ale młodzieniec, który nie skończył jeszcze 18 lat ,  wyszedł  rano do szkoły i już nie wrócił.Upadek . Resuscytacja. Śmigłowiec.Szpital. I nie udało się. Smutek, przerażenie, szok.
Czyżby to był księżyc żniwiarzy a może pokłosie?